Το ξύλο λόγω της χημικής του σύστασης καίγεται, αλλά λόγω της δομής του είναι κακός αγωγός της θερμότητας και παρουσιάζει μεγάλη αντοχή στη φωτιά, δηλ. αργεί να καεί. Αυτό συμβαίνει γιατί καίγεται από έξω προς τα μέσα με αργό ρυθμό και σε θερμοκρασία πυρκαγιάς 300ο C και πάνω, το εσωτερικό μιας καιγόμενης ξύλινης δοκού έχει θερμοκρασία περιβάλλοντος, δηλ. 20-30ο C.  Η ξύλινη κατασκευή εφόσον έχει παραχθεί σύμφωνα με ισχύοντες κτιριολογικούς κανονισμούς και τον Ευρωκώδικα 5, αργεί να καεί και να υποχωρήσει, πλεονέκτημα που επιτρέπει στους ανθρώπους που κατοικούν μέσα σ αυτή να προστατευθούν οι ίδιοι και να οργανώσουν την επιχείρηση κατάσβεσης της πυρκαγιάς, αποτρέποντας τον κίνδυνο  πλήρους καταστροφής της περιουσίας του. Στην ίδια θερμοκρασία φωτιάς μια μεταλλική κατασκευή αποκτάει πολύ γρήγορα την υψηλή θερμοκρασία σε όλη τη μάζα της και υποχωρεί γιατί χάνει τη μηχανική αντοχή της.

 

Πολλά υλικά επίσης που συνεργάζονται με το ξύλο, το καθιστούν μη εύφλεκτο και βραδυφλεγές, όπως τα πυράντοχα βερνίκια. Αλλά και τα πρόσθετα μονωτικά υλικά που τοποθετούνται στις κατασκευές μας, είναι αυτοσβενούμενα και δε μεταδίδουν τη φλόγα.

Παρ' όλα αυτά, σε περίπτωση κάποιας μικρής καταστροφής υπάρχει η δυνατότητα αντικατάστασης τμημάτων σε αντίθεση με τα χτιστά σπίτια όπου η ζημία είναι μη αναστρέψιμη.